Mere - Lede en Erpe-Mere steken elkaar de loef af: er is onder meer een bollenbrood, er zijn T-shirts, een cd, een Cuvée 1976 en een Saison du Lucien-biertje. Veertig jaar na zijn Touroverwinning draait het circus rond Lucien Van Impe weer op volle toeren en wéér liggen commerçanten op vinkenslag. "Ik heb daar slechte herinneringen aan: een marktkramer heeft mij in 1976 ooit 20 frank gevraagd voor een foto van mezelf", zegt Lucien die niettemin uitkijkt naar het feestweekend.

Op 6 augustus 1976 reed Lucien in Sint-Niklaas een na-Tourcriterium. "Kort voor de start werd ik aangesproken door een moeder met een jongen in een rolstoel. Ze vroeg of ik geen gehandtekende foto van mezelf had. Jammer genoeg had ik die niet op zak, maar ik had iets verderop een kraampje gezien waar een handelaar spullen verkocht: gele truien, bolletjestruien, postkaarten, foto's enzovoort. Ik vroeg mij al af waar die man dat allemaal vandaan haalde, maar kom, ik stap af op die verkoper:"

- Mag ik een foto voor dat kindje alstublieft?

- Ja, dat is dan 20 frank (0,50 euro, red.).

- Pardon?

- 20 frank alstublieft.

- 20 frank voor mijn eigen foto?

- Euh, ja.

"Ik was gigantisch boos. Ik heb nadien een deurwaarder op die vent afgestuurd. Met succes: de rechter gaf me gelijk en zijn hele santenboetiek werd in beslag genomen. Ik kreeg een schadevergoeding van een symbolische frank. Al heb ik die nog altijd niet gekregen. Die marktkramer in kwestie was razend en heeft mij en Rita achteraf nog bedreigd aan de telefoon. Hij had het nog niet begrepen, maar sindsdien bestaat er toch iets als portretrecht. Eigenlijk is er in 1976 gigantisch van mij geprofiteerd. Tijdens de volksfeesten in Mere werden vlak voor mijn voordeur asbakken verkocht en T-shirts met mijn beeltenis voor 2.000 frank (50 euro, red). Ik heb daar nooit een cent van gezien. Bij een zanger of voetballer zou men het wellicht niet proberen, maar bij wielrenners van mijn generatie is dat blijkbaar geen punt."

Met de viering van de 40ste verjaardag van zijn Touroverwinning is het hek weer van de dam. Vorig jaar lanceerden de Kroonbakkers al een bollekesbrood, nadien volgden de T-shirts, petjes, een cd en zelfs twee verschillende biertjes. "Anders dan 40 jaar geleden heb ik er nu meer controle over en bestaan er vaak ook goede afspraken. Maar sommigen spelen het heel gewiekst", zegt Lucien. "Ik zie geregeld aankondigingen verschijnen van avonden met lezingen rond mijn Touroverwinning. Zelf word ik daar niet voor gevraagd, maar toeschouwers moeten wel 30 of 40 euro betalen om die avond bij te wonen. (schamper) Er wordt nog altijd flink aan mij verdiend. Let wel: ik gun de mensen hun plezier en wil geen stempel van geldwolf krijgen. Het is wel jammer: waarom is gewoon feesten niet genoeg?"

Wanneer we Lucien vragen naar zijn mooiste herinnering, praat hij meteen over zijn stunt op Pla d'Adet waar hij de basis legde van zijn Touroverwinning. Maar eigenlijk wilden we weten wat zijn mooiste herinnering is nà die Tour. Daarop een antwoord formuleren, blijkt een stuk ingewikkelder. "Rita en ik kwamen terug van de Tour en het hele dorp stond op zijn kop. In die total chaos wilde ie-de-reen mij feliciteren. We waren doodmoe en eigenlijk wilden we zo snel mogelijk naar huis. Eindelijk rust. Maar dat ging dus niet. Eerlijk gezegd: Rita noch ik hebben er toen echt van genoten", zegt Lucien.

Damesslipjes

"Eigenlijk werden we na die Tour geleefd en hebben we alles beleefd in een soort van roes. De supporters en buren hadden hun huizen versierd, er hingen overal spandoeken, maar op het moment zelf heb ik dat niet eens opgemerkt. Pas op de foto's achteraf is me dat opgevallen. Wat wel prettig was: in die tijd kreeg ik letterlijk postzakken vol fanmail. Die grote jute zakken hebben nog jaren bij mij op zolder gestaan maar op een keer heb ik alles weggegooid. Daar heb ik nu spijt van en mijn kinderen nog meer. Wat ik kreeg? Tekeningen, spreuken, dat soort dingen. Damesslipjes? (lacht) Neen, zo zot ging het er niet aan toe, al kan ik me voorstellen dat Peter Sagan wel aangebrande post krijgt."

Vijftig journalisten

"Weet je wat mij voldoening geeft? Contente mensen. Ik ben het type dat content is als de mensen rondom hem gelukkig zijn. Daar haal ik mijn energie uit." Om het op zijn Engels te zeggen: Lucien is een peoplepleaser. Ook voor journalisten maakt hij graag tijd, ook al kwamen ze de voorbije maanden met tientallen na elkaar naar villa Alpe d'Huez in Impe afgezakt. "Ik overdrijf niet als ik zeg dat hier sinds begin dit jaar al vijftig journalisten over de vloer zijn geweest. Zelfs Kerk & Leven, het parochieblad zeg maar, heeft een artikel aan mij gewijd."

In zijn geboortedorp Mere wordt dit weekend weer flink gefeest. "En daar kijk ik wél naar uit", zegt Lucien. "Ik moet alleen uitkijken dat het niet te vermoeiend wordt. Twee weken geleden werd ik ook in Lede gevierd. Tegen 23 uur zat ik zonder stem. Een hele dag had ik geprobeerd om boven de muziek uit te komen, maar ik ben dat niet gewoon: ik ga nooit naar dancings waar je tegen de beats op in elkaars oor staat te roepen. Ik had mezelf wat overschat en was ook lichtjes in paniek: de volgende dag was ik namelijk te gast in 'Vive le Vélo' voor de rit van Bourg-en-Bresse naar Culot. Een geluk dat ik bij de apotheker om pilletjes ben geweest. Het komt erop aan om te doseren, zodat ik zondag nog overeind sta. Ik wil iedereen plezieren, maar ik kan me niet in stukjes kappen."

Zaterdag om 17 uur zal Lucien Van Impe sowieso even sprakeloos zijn bij de onthulling van zijn eigen standbeeld op de rotonde in Mere. De sokkel, een gespierde kassei waarop het kunstwerk wordt gemonteerd, staat er al een tijdje. Het eigenlijke beeld, een ontwerp van Veerle De Vuyst, werd afgelopen dinsdag geplaatst, maar is nog altijd ingepakt. Behalve dat de kunstenares 25.000 euro kreeg en het beeld werd gegoten door de Aalsterse bronsgieter Jo Van Geert, is er niets over bekend. De politie bewaakte het beeld vannacht om een vroegtijdige onthulling te voorkomen. "Zo'n standbeeld is echt wel een grote eer", glundert Lucien nu al. "Het gebeurt zelden dat je een standbeeld krijgt wanneer je nog leeft."

Voetbalploeg Marc De Bel

Fijne kraaienpootjes rond pretlichtjes van ogen, een volle bos zilvergrijs haar en een sympathieke uitstraling: Lucien wordt op 20 oktober 70 jaar (zijn vrouw Rita is exact vijf jaar jonger), maar Lucien kan flink wat jaartjes liegen. Nog steeds die speelvogel van vroeger. Wat is zijn geheim? "Fietsen is het in elk geval niet, want fietsen staat bij mij gelijk met werken", lacht Lucien. "En als je niet meer geregeld traint, dan kun je binnen de kortste keren zelfs geen brug meer over. Als ik al eens fiets, is het elektrisch: ik ben voor 'Vive le Vélo' zo Alpe d'Huez opgeklommen en eerder ook de Stelvio, de legendarische col van de Giro d'Italia. Veel liever dan fietsen, ga ik voetballen: elke week ga ik shotten met Stars in Stripes, het ploegje van jeugdschrijver Marc De Bel. Technisch ben ik geen kraan, maar ik loop me graag uit de naad. Mijn jongere ploegmaats kijken er van op dat ik op geen inspanning kijk, maar als ik sport, wil ik goed in het zweet staan, ik wil het voelen. En weet je waarvan ik echt kan genieten? Vissen! Samen met mijn zoon Bartje kan ik uren langs de waterkant doorbrengen. Dat is iets wat ik in de drukte vandaag eigenlijk wel mis."