Mere - In de Magerstraat in Mere groeiden destijds twee Lucien Van Impe’s op. “Onze thuis was vijftig meter van elkaar en ook ik zat graag op de fiets”, vertelt de net iets minder bekende Lucien. Helaas mocht hij als kind niet koersen van mijn ouders. “Pas op mijn 50ste startte ik in de Vrije Bonden, werd drie maal Belgisch en een keer Wereldkampioen.”

De concentratie van de familienaam Van Impe is uitzonderlijk in de streek rond Aalst. Van de tweeduizend naamgenoten van de wielerheld wonen er ongeveer duizend in Erpe-Mere, Haaltert en Aalst. De meesten zijn wel verwant, maar die verwantschap gaat bijzonder veel generaties terug. Zo ook in Mere waar Lucien Van Impe en Lucien Van Impe geen directe familie waren. “Het was wel grappig dat er een Lucienneke in onze straat kwam met dezelfde naam”, vertelt de oudste en minst gekende van de twee. Met bijzonder interesse volgde de oudste Lucien de carrière van zijn jongere naamgenoot. “Hij woonde dan wel in Impe, maar Mere stond op zijn kop in de zomer van 1976.” Aan dat succes was ook een keerzijde. “Mensen zochten ‘de kleine van Mere’ – een onterechte naam, want ik ben nog kleiner – op in het telefoonboek. In de hoogdagen kreeg ik massa’s telefoontjes en brieven. Op de duur deed ik om die reden mijn vaste lijn weg.” Toch blikt de naamgenoot met goede gevoelens terug op die periode. “Het telefoonnummer van de wielrenner hangt hier nog steeds op het prikbord en een sporadische keer speelde ik wel eens of ik hem was. Helaas was ik te correct en kon ik dat nooit volhouden”, vertelt de man nog steeds met pretoogjes. De post voor de Van Impe uit Impe die per toeval foutief in Mere belandde, bracht hij ook steeds naar Impe. De echte misverstanden ontstonden pas toen de oudste Lucien op 50-jarige leeftijd na een succesvolle opwarming bij wielertoeristenclub SONA aantrad in de wedstrijden van de Vrije Bonden. “In het begin werd er raar gekeken, maar net als mijn naamgenoot heb ik heel wat wedstrijden gewonnen. Vooral bergop lag me.” Uiteindelijk werd de oudste en minst bekende Lucien driemaal Belgisch Kampioen en een keertje Wereldkampioen. “Ik heb er nog altijd spijt van dat ik niet mocht koersen van mijn ouders. Misschien was ik anders wel de bekendste van ons twee geworden”, lacht de man. De wielermicrobe ging overigens ook door naar de beide zonen van deze Lucien. “Mijn zoon Peter reed een poosje als beroepsrenner en zat in de ploeg van Lucien en ook mijn andere zoon Gunter fietste graag. Beiden werden eveneens Belgisch Kampioen.” De toekomst is overigens verzekerd, want ook kleinzoon Gianni koerst momenteel. Nu Tourwinnaar Lucien weer volop in de belangstelling staat, zijn er wel weer kleine misverstanden. “Op mijn Facebook krijg ik nogal wat onbekende vriendschapsverzoeken.” Wanneer Lucien ergens voor de eerste keer een afspraak maakt, ziet hij bij aankomst op de mensen hun gezicht dat ze de andere Lucien verwachtten. “Recent werd hier en nieuwe digicorder geleverd en ook die technieker dacht dat hij bij mijn naamgenoot terecht kwam.” Vervelend vindt Lucien de identieke naam in elk geval niet. “Ik ben het altijd zo gewoon geweest en Lucienneke is een toffe man die altijd gewoon is gebleven”, besluit die.