Lede - De fietsenzaak van Emiel Van Der Snickt (75) in de Stationsweg in Lede is overgelaten aan Niels Van Gysegem (26) uit Aalst. Aan stoppen denkt ‘Snickske’ echter nog totaal niet. “Zo lang ik kan en Niels me nodig heeft, blijft ik hier aan de slag”, vertelt de man.

Emiel Van Der Snickt bouwde de voorbije 55 jaar helemaal alleen een bloeiende fietsenzaak op. Die achterlaten is voor de man geen eenvoudige zaak. “Ik heb het geluk al die jaren gezond gebleven te zijn, mijn werk heel graag te doen en niets liever te doen dan mensen helpen”, vertelt hij. Stoppen was en is dan ook geen optie. “Ik heb lange tijd gehoopt op een overnemer in de familie, maar daar was geen interesse.” Concrete plannen om de fietsenzaak te sluiten waren er dan ook niet. Toch had Niels Van Gysegem uit Schoonaarde opgevangen dat de zaak over te nemen stond. “Ik heb geen moment getwijfeld en ben meteen naar hier gekomen. Van mijn ouders moest ik een diploma halen en zo belandde ik in de bouw. Zeven jaar tegen mijn goesting. Tot ik hier binnenstapte”, vertelt die. Aangezien Niels even gepassioneerd is als Emiel wat fietsen betreft, klikte het meteen. “Net als ik leerde hij die stiel doordat hij op jonge leeftijd aan het koersen ging. Het was direct duidelijk dat ik een waardige opvolger gevonden had”, aldus Emiel. Niels is inderdaad gebeten door de fiets. Mooiste bewijs daarvan is een fiets-tattoo op zijn arm. “En zelf heb ik 19 fietsen. Fietsen zijn geen passie meer, maar eerder een verslaving”, lacht hij. De gelijkenis met Emiel is treffend. In 1961 liet die zich op 18-jarige leeftijd ontvoogden zodat hij als zelfstandig fietsenmaker kon starten. “De perfecte combinatie aangezien ik van mijn 15 tot 21ste koerste.” Nadat hij huwde, stopte met koersen en een dochter kreeg, combineerde hij zijn fietsenzaak een dikke tien jaar met een job als lasser. “Toen was de zaak zo gegroeid dat ik alleen nog dat deed.” De winkel verhuisde en breidde uit terwijl de fietsenzaken in Lede steeds zeldzamer werden. “Na opleidingen automechanica en -elektriciteit nam ik er toen ook brommers en moto’s bij.” Daarmee stopte Miel in de jaren ’80. “Ik had meer dan genoeg werk met mijn passie fietsen. Op sommige dagen had ik hier tot 250 fietsen staan, maar ik zat er niet mee in ’s nachts door te werken om mensen te plezieren. Ik behandelde elke fiets ook steeds alsof hij van mezelf was.” Verlof nam de fietsenmaker weinig. “Enkel in de rustige wintermaanden gingen we skiën .” Tot vorig jaar had de man ook twee fietsenwinkels tegenover elkaar in de smalle Stationsweg. “De toonzaal aan de overzijde heb ik gesloten omdat het te moeilijk was steeds om en weer te moeten lopen.” Dat de zaak nu verder gaat, doet Miel veel plezier. “Was Niels het niet komen vragen, was ik wellicht nog bezig. Het geeft rust dat mijn zaak verder zal leven en ik ben blij dat ik er nog steeds deel van mag uitmaken. Daarnaast zal ik nu meer tijd hebben om te zwemmen, fietsen en schieten”, besluit de man.