Lede - Voor Steven De Waele (37) uit Lede lijkt carnaval al voorbij. Zoals elk jaar was de man al weken in de weer met het bouwen van de wagen van zijn groep toen het noodlot toesloeg. “Terwijl ik aan het lassen was, stond plots mijn broek in brand. Ik slaagde er niet in om het vuur te doven waardoor ik derdegraads brandwonden opliep”, vertelt hij. Begin deze week werd de man al geopereerd.

Het ongeval gebeurde al een tijdje geleden. “Ik was alleen aan het werk aan de wagen van onze groep in onze loods in de Heiplasstraat toen het plots serieus mis liep”, vertelt Steven die tevens voorzitter is van LKV Just Niet uit Lede. Wat er precies gebeurde kan de man nog steeds niet goed vatten. “Kort voordien had ik de elektrische groep bijgevuld en daarbij moet benzine op mijn jeansbroek terecht gekomen zijn. Toen ik even later de laspost ter hand nam, moet er een lasbolletje op de in mijn broek getrokken benzine gekomen zijn. In een mum van tijd stond mijn volledige been in brand.”

In eerste instantie was de man, die alleen aanwezig was in de werkplaats, danig in paniek. “Ik ben als een razende op mijn broek beginnen kloppen met mijn handen. Gelukkig had ik handschoenen aan waardoor die niet eveneens verbrand raakten, maar het vuur kreeg ik niet uit.” Pas na een tijdje slaagde Steven er in om zijn broek uit te doen. “Eigenlijk voelde ik eerst geen pijn, maar zekerheidshalve heb ik wel mijn vader gebeld. Enerzijds om me een nieuwe broek te brengen en anderzijds om me naar de dokter te brengen.” Nadat de eerste zorgen waren toegediend bleken de brandwonden heel wat ernstiger dan gedacht.

“Ondanks alle - bijzonder pijnlijke - verzorging ging de toestand van mijn rechterbeen steeds meer achteruit. Door de derdegraads brandwonden was er te veel dood weefsel.” Dat werd intussen tijdens een operatie weg geschraapt waardoor het been terug een open wonde is. “Het doet eerlijk gezegd veel pijn en ik slik nochtans heel wat pijnstillers.” Hoe het nu verder moet is niet duidelijk. “Eind deze week wordt beslist of een huidtransplantatie noodzakelijk is. De kans dat ik er zondag zal bij zijn, is dus klein”, vertelt Steven. Iets dat duidelijk emotioneel ligt.

“Onze groep bestaat negentien jaar en ik ben altijd van de partij geweest. Me hier thuis liggen vervelen en niet kunnen meebouwen is afschuwelijk. Ik zou er heel graag bij zijn, want het bouwen is voor mij het allerbelangrijkste. Gelukkig zetten de leden momenteel alles op alles om onze wagen tijdig klaar te krijgen. Just Niet zal er dus ondanks dit dom accident staan en daar ben ik blij om” , besluit de man.