Amper een maand geleden zag de toekomst er nog prachtig uit voor Stephy (19) en Glenn (23). Stephy had net een vast contract als kassabediende getekend bij de Delhaize-supermarkt in Lede, de twee hadden zich officieel verloofd, en ze gingen samenwonen in een huurhuisje. "We waren het gelukkigste koppel dat je je kon indenken", zegt Stephy. "Alles liep op wieltjes. We hebben nog even getwijfeld of we een hospitalisatieverzekering zouden nemen, maar omdat we zo jong waren en wel andere kosten hadden, hebben we dat niet gedaan. Wie denkt er nu dat iemand van onze leeftijd... kanker zou krijgen?" Eind vorig jaar sloeg het noodlot een eerste keer onverwacht hard toe.
"Glenn voelde zich al een tijdje niet zo goed", zegt Stephy. "In september klaagde hij zo hard over rug- en heupklachten dat de dokters hem aanraadden om thuis te blijven en zich verder te laten onderzoeken. Op de laatste dag van het jaar ging hij met mijn ouders naar de specialist. En daar, nog voor ze de resultaten van het onderzoek kregen, wisten ze al hoe laat het was. De wachtkamer hing vol met affiches van de Kankerliga. Glenn en mijn ouders keken mekaar aan en ze wisten genoeg. Toen de dokter hen het slechte nieuws bevestigde, sprak hij tegen mensen die de signalen allang hadden begrepen." Voor Stephy kwam het verdict als een donderslag bij heldere hemel.
"Lymfeklierkanker. Bij míjn vriend? Ik wou het niet geloven. Op zo'n moment stort je hele wereld in. Tegelijk besef je dat je door moet gaan, voor de ander, voor mekaar. We hadden die avond oudejaarsnacht gepland bij mijn ouders. Wat doe je dan? Tegen beter weten in hebben we dat 'feestje' laten doorgaan. We probeerden wel optimistisch te zijn, maar in werkelijkheid hebben we meer gehuild dan gelachen." Bovendien, zo had de specialist hen gewaarschuwd, waren bijkomende testen noodzakelijk en werd Glenn de dag nadien al verwacht in het ziekenhuis. De situatie was acuut genoeg om geen minuut verloren te laten gaan. "Daar zaten we dan, op de eerste dag van het jaar. Terwijl het hele land mekaar een gelukkig en gezond 2014 wenste, klopten wij met ons valiesje aan bij het ziekenhuis." Al die tijd waren Stephy's hondje Morrice en kat Flodder haar grote steun en toeverlaat, maar ook dat mocht niet meer - op doktersadvies. "Het waren mijn schatjes. Telkens ik me minder voelde, waren zij er om me te troosten. Zelfs dát moest ik afgeven. Natuurlijk gaat Glenns gezondheid boven alles, maar ik mis ze heel hard."
Omdat ze geen hospitalisatieverzekering hebben, beginnen de kosten hoog op te lopen. Glenn is sinds z'n opname niet één dag thuis geweest. "Hij kreeg eerst een kamer in het ASZ in Aalst, maar op aangeven van de artsen is hij vorige week naar het UZ in Jette verhuisd. En elke dag loopt de kostprijs van ziekenhuis en chemotherapie op. We hadden geen andere keuze dan ons huurhuis op te zeggen en bij mijn ouders in te trekken. De verhuisdozen heb ik al ingepakt, maar ze staan nog in ons huurhuis. Volgens het contract valt de huur pas weg als er een nieuwe huurder wordt gevonden - en die is er nog niet." Te midden van al die tegenslagen kwam er vlak voor het weekend dan toch éven goed nieuws. "Vrijdag vertelden de artsen dat de behandeling lijkt aan te slaan, en er een goede kans op genezing is. Glenn en ik zouden heel graag kinderen willen en we hopen dan ook dat we binnen een of twee jaar de draad van ons leven weer kunnen opnemen." Maar dit weekend kregen Stephy en Glenn alweer een tegenslag te verwerken.
"Toen ik zaterdag thuiskwam, bleek er ingebroken in ons huisje. Onze tv, twee gsm's, laptop, dvd-speler en een fotocamera, alles nieuw, waren verdwenen. Ik vroeg nog aan mijn vader waarom hij de tv had weggehaald, maar die viel uit de lucht. Het gaat om materiële dingen, maar wie zo diep in de put zit als wij, kan dat er echt niet bij hebben. De waarde bedraagt op de 'dievenmarkt' hooguit 1.000 euro, maar op die camera zitten wel de mooiste foto's van onze laatste vakantie in de Ardennen. Het idee dat iemand dat geheugenkaartje, zo emotioneel belangrijk voor mij, weggooit om dat toestel voor een habbekrats te verkopen, snijdt recht door mijn hart. Dat zijn onze herinneringen, en zelfs daar hebben we blijkbaar geen recht op..." Stephy rekent er niet op dat de daders berouw tonen.
"Ik hoop alleen dat ze dit artikel lezen, en beseffen hoe diep ze mensen die al aan de grond zitten, kunnen kwetsen. Veel mensen weten hoe moeilijk we het hebben en dat ik door Glenns ziekte zelden of nooit thuis ben. Heeft dat iemand op ideeën gebracht? Ik durf er niet aan denken dat het om mensen gaat die misbruik hebben gemaakt van onze situatie. Dat zou een tweede dolk in mijn hart zijn." Gelukkig kan de jonge vrouw op hulp rekenen uit de buurt. "Onze ouders en enkele goede vrienden doen alles wat ze kunnen om ons te helpen. Zelf heb ik geen rijbewijs, waardoor naar het ziekenhuis gaan al een hele opgave is. Ik ben dan ook heel dankbaar voor alle hulp. Ik hoop dat ik alle tegenslagen verwerkt krijg, en toch weer wat rust vind. Het is wel genoeg geweest. Ik wil het onmogelijke niet. De Lotto winnen, een nieuwe wagen, een reis naar Ibiza: het interesseert me niet meer. Maar zou een béétje geluk voor Glenn te veel gevraagd zijn?"
