Lede - Christine Marckx (45), Lieselot Schockaert (18) en Lutgart Van De Vijver (42) uit Lede trokken tijdens de paasvakantie in een ploeg van 13 vrijwilligers naar een leprozerie in Egypte. Christine en Lut gingen er aan de slag in het ziekenhuis. Lieselot maakte deel uit van de technische ploeg. De drie zijn fel onder de indruk van de confrontatie met de lepralijders en Egypte in het algemeen.

Tijdens de paasvakantie trokken 9 Vlamingen en 5 Franstaligen, ondersteunt door de stichting Raoul Follerau, Damiaanactie en Caritas Egypte, naar het ziekenhuis voor melaatsen in Abu Zabaal, gelegen op 30 kilometer van de Egyptische hoofdstad Cairo. In dat ziekenhuis verblijven ongeveer 1.000 patiënten. Er rond is een dorp ontstaan dat 2.000 mensen telt.

Christine, werkzaam als verpleegster in het rusthuis van Lede, en Lut, docente aan het SAI voor verpleegkundigen in Aalst, versterkten er de verpleegkundigen. Lieselot, dochter van Christine en studente wetenschappen-sport knapte enkele gebouwen op. Het werd een werkreis van confrontaties. "Toen we Egypte binnenkwamen werden we al geconfronteerd met extreme armoede, vuil en slechte wegen", vertelt Lut. "Ook de uitrusting van het ziekenhuis is primitief. Het volledige labo bestaat bijvoorbeeld uit één microscoop en enkele proefbuisjes. Het slaapkamermeubilair is stokoud en verroest", vult Christine aan.

Cultuurschok

Ondanks de taalbarrière konden de verpleegkundigen zich goed uit de slag trekken. "Wij spreken uiteraard geen Arabisch, maar in gebarentaal lukte het aardig om elkaar te begrijpen."  De cultuurverschillen waren echter groot en schokkend. "Het grootste verschil zit hem in de werkuren van de weinige verpleegkundigen. ’s Namiddags na half twee en op vrijdag is er geen personeel aanwezig. Patiënten zijn dan op zichzelf aangewezen. Er is ook geen centrale keuken is. Patiënten moeten zelf hun eten klaarmaken op vuurtjes in de kamers. Dat kunnen wij ons eenvoudig niet voorstellen." Omdat op die momenten weinig hygiënisch gewerkt wordt, werden posters over handhygiëne opgehangen.

"De verpleegkundigen leerden van ons en wij leerden om met weinig materiaal toch veel te doen", vertelt Lut. Directeur Thienpondt van het SAI stak eveneens de handen uit de mouwen. "We zijn bij aankomst direct in gang geschoten. Ook onze directeur, die al 15 jaar geen verzorging meer deed, was vanaf de eerste minuut een volleerd verpleger."

 Christine en Lutgart zijn blij dat ze de mensen ginds konden helpen en menselijke warmte geven. Lieselot is kritischer. "Het is gewoon te kort om verschil te maken", stelt ze. De drie zijn in elk geval van plan om volgend jaar opnieuw naar Egypte te trekken. "Want alle beetjes helpen", besluiten ze.