“Ons moeke had een hekel aan alcohol. Dat ze net zo aan haar einde moest komen is verschrikkelijk,” vertellen ze. Toch houden ze er aan de mensen van de lokale politiezone en slachtofferhulp de danken voor de steun in de voorbije moeilijke dagen.
Vorige vrijdag stortte onze wereld in elkaar...
Kurt Parewijck een crème van een vent van slachtofferhulp.
Was de ‘slechtnieuws’-brenger...
Je verwacht dit niet... nu niet, nooit niet...
Toch kwam het nieuws dat ons moeke onder een wagen terechtgekomen was...
Ons moeke die echt, maar echt zó voorzichtig was.
Die een hekel had aan alcohol...
Kurt zegt "jullie gaan veel dingen lezen en horen die geen waarheid zullen zijn".
Maar ja, de dag nadien lees je dat de dader, ja zo noem je die toch, te snel reed en teveel gedronken had...
Een telefoontje naar de politie Lede brengt ons niet verder.
Ondertussen, terwijl je dit niet wil, moet je een begrafenis regelen...
En zit je met vragen...
Maar ze bellen ons en proberen ons gerust te stellen...
Zaterdag: politie komt nog en vertelt over te snel rijden en te veel alcohol...
Dit doet pijn... want ons moeke is tegen drank...
Een nacht verder: politie komt zondag terug, tussen de doodbrieven door, vertellen ze ons op een menselijke manier hoe het ongeveer gebeurd is.
Maandag: Kurt komt terug... met engelengeduld luistert hij en geeft raad.
Dinsdag: praktische dingen regelen, even naar de dokter, ik kan niet slapen en ben doodop...
Woensdag: het begint duidelijk te worden. Moeke komt niet terug. Steffi mijn dochter is gaan afscheid nemen van haar meter...
Ze weent mist haar meter... “mama,” zegt ze, “ze slaapt niet. Memé rust...”
Donderdag: erg lastige laatste dag. Morgen gaat ons moeke slapen bij onze va...
Via deze weg:
de politie van Lede...
slachtofferhulp Kurt...
deze mensen zal ik nooit vergeten voor hun steun en hulp...
Kathleen Limpens