Erondegem - Binnenkort ondergaat bakkerij Ponnet een gedaanteverwisseling. Na een nieuw logo komt er een nieuwe winkel in Erondegem en een totaal nieuwe huisstijl voor de vijf eigen en vijf franchisewinkels. Zussen Stephanie (36) en Annick (34) die sinds kort als vijfde generatie de leiding hebben, staan meer dan hun mannetje in de bakkerswereld.

De vernieuwingsoperatie die bakkerij Ponnet - in de streek aanwezig sinds 1886 - ondergaat, was al een tijdje op komst. “We hebben alle plannen nog opgestart samen met onze vader, maar die is intussen zes jaar geleden toch heel onverwacht overleden”, vertellen zussen Stephanie en Annick. De twee oogappels van vader Leon kregen er prompt een hele boel verantwoordelijkheden bij in de bakkersgroep met tien winkels en dertig personeelsleden. Iets wat toch wat tijd vroeg. “We draaiden hier wel al een tijdje mee en vader was al een poosje ziek, maar dat telefoontje vergeet je nooit.” Zoals elke nacht waren de twee zussen die nacht al van 3 uur aan het werk in de bakkerij. “En ondanks het nieuws moesten we blijven doordraaien. Dat is het lot van zelfstandige ondernemers en bakkers.” Een lot dat de meisjes al sinds jonge leeftijd leerden. “Nochtans moesten we nooit in de bakkerij werken. We kregen alleen geen zakgeld, maar moesten onze centen verdienen. Dat kon hier of elders.” Dat vader Leon rekende op een zoon om de bakkerszaak verder te zetten, was heel duidelijk. “Bij mijn geboorte was er geen meisjesnaam. Ik ben twee dagen naamloos geweest”, vertelt Annick. Het ‘bakkers’-gen bleek gelukkig ook overdraagbaar op meisjes, want zowel Stephanie en Annick raakten verknocht aan de bakkerij. “Als kleine meisjes speelde we hier in de zaak.” Toch stond het helemaal niet vast dat de zussen bakkers gingen worden. “Ik heb een jaartje rechten gestudeerd, maar dat bleek toch geen goede keuze.” Ook Annick had graag verder gestudeerd. “Helaas lijdt ik aan dyslexie, waardoor dat geen optie was en met de zaak thuis was het wat belachelijk om voor pakweg slager te leren.” Dankzij een degelijke opleiding aan de vakschool Wageningen in Nederland haalden beide zussen een bakkers- en patisseriediploma. Stephanie leerde er met Job Slegers zelf de man van haar leven kennen en die is sinds enkele jaren verantwoordelijk voor het bureauwerk van de bakkerij. Zelf houdt ze zich vooral bezig met het broodbakken terwijl Annick meer begaan is met de patisserie. “We zijn eigenlijk perfect complementair en versterken elkaar. Daardoor zijn onze verantwoordelijkheden ook duidelijk afgelijnd. En als er toch eens woorden zijn is ons bakkersatelier groot genoeg om elkaar even uit de weg te gaan, maar eigenlijk kunnen we het heel goed met elkaar vinden”, lachen ze. Iets dat moeder Christianne Heyvaert, zelf nog steeds actief in winkel en atelier, volmondig bijtreedt. “Mijn dochters doen het hier schitterend. Ambachtelijk waar het kan en modern waar het moet. Het is hier dus helemaal geen fabriek, want mijn kinderen leggen hun ziel en zaligheid in hun werk. Ik ben bovendien heel blij ze hier steeds in mijn buurt te hebben.” Ook de kleinkinderen zijn daar, net zoals hun mama’s, bijna permanent aanwezig. “In ons bureau is een ruim park voor de twee kleinsten, maar de laatste tijd gaan die meer en meer op verkenning in de bakkerij. Momenteel stelen ze vooral koeken en mastellen, maar als ze groter worden zullen ook andere zaken binnen handbereik komen.” Met het opgroeien van de kinderen groeit zo wellicht ook de liefde voor de bakkersstiel. En de kans op een zesde generatie bakkers.