Burst - In een bijzonder emotionele misviering is woensdag in Burst afscheid genomen van de 14-jarige Brecht Deleu. Die jongen benam zichzelf exact een week eerder met zijn boekentas op de rug van het leven op de spoorweg tussen Burst en Borsbeke na onophoudelijke pesterijen. Bij aanvang van de viering las zijn mama een aangrijpende brief voor. “We dachten dat je de last die je op je schouders droeg af en toe kon loslaten en lichter maken. We hebben ons vergist”, klonk het. De Sint-Martinuskerk van Burst zat bij aanvang van de begrafenisplechtigheid afgeladen vol.

Naast heel wat vrienden, familieleden en kennissen van het getroffen gezin waren er ook ruime delegaties van leerlingen van het Sint-Paulusinstituut van Herzele waar Brecht school liep, de Sint-Vincentiusschool van Aaigem, Chiro Jospaai, Chiro Klim Op, de muziekacademie van Herzele en badmintonclub The Shuttles. Geen enkele stoel bleef leeg, de zijbeuken stonden vol en laatkomers moesten de viering volgen van op de trappen voor het kerkgebouw naast de Oudenaardsesteenweg.

Vooraan in de kerk stond de sobere kist van de jongen. Er overheen een vlag van de Chiro en boven op de kist een badmintonracket en een pluimpje. Terwijl zachte muziek werd gespeeld, passeerde vooraan een slideshow met foto’s van gelukkige momenten uit het veel te korte leven van de knaap. Grote zus Nicky en mama Christy lazen hun afscheid voor. “Je tas werd steeds zwaarder tot deze niet meer te dragen was… waarom mochten wij niet weten wat er aan de hand was”, klonk het alvorens de mama haar brief besloot met “God zegene en beware je…”. Woorden die ze wellicht geregeld uitsprak terwijl ze haar zoon een beschermend kruisje gaf.

Dat de jongen een ruim sociaal netwerk had, werd tijdens de viering steeds duidelijker. Broer en zussen, neven en nichten, klasgenoten, badminton- en Chiromakkers staken de kaarsen rond de kist aan. Meester Jos en medeleerlingen van de muziekschool zongen het aangrijpende ‘Ik voel me niet begrepen’ en bijzonder veel mensen, die op een of andere manier in het leven van Brecht betrokken waren, lazen een tekstje voor. Daaruit bleek vooral dat de jongen als een vrolijke en lachende knaap gezien werd. Een knaap die goed was in wiskunde, graag games speelde en raadseltjes maakte, uitkeek om leider bij de Chiro te worden en de eerste communie van zijn broertje te vieren. Iemand die graag gezien was.

Net daardoor is het nog zo vreemd dat de jongen geen andere uitweg zag op het moment dat hij vorige week zijn fiets aan de kant van de spoorweg zette. Keek iedereen de andere kant op waardoor niet opviel dat hij het zo moeilijk had? Bleven de woorden van steun onuitgesproken op de momenten dat hij er echt nood aan had? Of is het gewoon zo moeilijk om in te schatten wat er in iemand om gaat? Vragen die voor altijd zullen blijven. Voor zijn familie, vrienden en klasgenoten. Een meisje uit de klas verwoordde het pakkend. “Waarom heb je er nooit iets over gezegd? Waarom bleef je zwijgen?” Waardoor ze, net als de ouders van Brecht, aangaf dat de jongen al zijn kleine en grote lasten verborg.

Verder leven met wat gebeurde zal niet eenvoudig zijn. Niet voor diegenen die de knaap uiteindelijk zo ver kregen en nog veel minder voor de familieleden die nu hun geliefde zoon of broer moeten missen. Dat verlies moet afschuwelijk zijn. Tijdens de offerande zochten Tine en Tom, de twee jongsten van het gezin, al snikkend troost op de schoot van hun mama en papa die het zelf ook al zo moeilijk hebben. Die kinderen en hun ouders zijn tot in het diepst van hun hart geraakt. Voor pestkoppen overal ten lande is dat misschien snel vergeten, maar die mensen zullen er elke dag van hun verdere leven mee verder moeten.

 

 

Brecht mama hier…
 
Nu we hier rond jou staan, wil ik je nog zoveel zeggen,
wil ik alle mensen hier zoveel over jou vertellen…
Wat ik alvast kan vertellen, ventje, we hebben veel van je geleerd,
behalve hoe we je moeten missen…
Papa verwoordt het zo mooi. Brecht heeft een rugzak op zijn rug,
waarin hij alle kleine en grote lasten verborg…
niemand mocht deze zien…
Wij dachten dat je een hoekje had om deze rugzak te plaatsen
en zelf af en toe wat lichter te maken
We hebben ons vergist,
Je tas werd steeds zwaarder tot deze niet meer te dragen was…
 
Waarom, waarom Brechtje,
mochten wij af en toe niet eens een kijkje nemen in je rugzak,
hem eens op onze schouders nemen of zelfs helpen leegmaken…
 
Waarom? We zullen het nooit weten.
Eindeloos stil van binnen…
 
En nu, nu staan we hier, verslagen en radeloos,
Maar dankbaar voor al de steun die we krijgen en voelen.
Vooral dankbaar voor wie jij voor ons bent geweest 14 jaar lang.
Met herinneringen die steeds levendiger worden.
 
Brecht, “dood ben je pas als je vergeten bent”.
We vergeten je nooit,
Het plekje dat je al had,
Wordt jouw kamertje.
 
Wij houden van je
God zegene en beware je…
 
Je mama en papa

 

 

Wie vragen heeft over zelfdoding kan terecht op het gratis nummer 1813 of chatten op www.zelfmoord1813.be.