In Erpe-Mere is Johan Van Vaerenbergh als schepen zeker geen onbekende. Toch heeft de man naast zijn politieke bezigheden ook heel wat andere katten te geselen. “Ik ben diensthoofd bij Ziekenzorg CM en heb nog heel wat nevenactiviteiten. Mijn traiteurszaak is weliswaar fel afgebouwd, maar ik verhuur nog feestmateriaal, importeer Spaanse producten en ben wijnhandelaar”, vertelt hij. Naast dat alles vind Johan ook nog tijd om geregeld op de planken te staan.
“Mijn liefde voor woord dateert uit mijn kinderjaren. Mijn moeder dacht altijd dat ik advocaat zou worden, maar toen ik op mijn twaalfde een toneeltje mocht spelen voor de aanstelling van de pastoor van Grotenberge ontdekte ik mijn ware passie. Toen ik op de Handelsschool in Aalst zat, startte ik mee een cabaretgezelschap op en nadien kwam ik terecht bij het toneelgezelschap van de wijk Meierskouter in Burst. Ik kreeg er meteen de hoofdrol.”
Later speelde Van Vaerenbergh ook nog bij toneelgezelschap ASEM en regisseerde hij er enkele stukken. “Professioneel wou ik er, ondanks enkele vragen, niet aan beginnen omdat het voor mij een pure hobby was.” Door drukke bezigheden en de kinderen viel het toneelspelen, de optredens met orkesten of als clown echter stil. “Tot mijn CM-collega en begenadigd acteur Peter Lambert uit Machelen een paar jaar terug het idee lanceerde om samen toneel te brengen.”
Peter, die op dat moment geconfronteerd werd met zijn moeder die dement werd, besloot daarover zelf een stuk te schrijven. “Omdat we twee mannen zijn, herwerkten we het tot ‘vader-zoon’-verhaal. Dat kwam me goed uit, want ik had mijn eigen vader zien ouder worden verzorgd en in de vergeetfase zien belanden. Toen we trouwden kwam mijn moeder bij ons wonen zodat ik de zorg voor mijn gehandicapte vader op mij kon nemen. Dat bleef zo tot zijn laatste dag. Ik kon me dus perfect inleven.” Daardoor speelt Johan nu al vijf jaar zijn eigen vader.
“Iets wat me verrassend goed af gaat. Twee seconden nadat ik de wandelstok, mijn vader raakte gehandicapt en deels verlamd na een val met de fiets waarna hij elke dag als een geschenk zag, en muts opzet word en voel ik me mijn vader Benoit.” Dat Johan daarmee echt in de voetsporen van zijn vader trad, ontdekte hij pas tijdens zijn voorstellingen. “Mijn vader kwam ook ooit op voor de CVP, werkte voor de CM, maar dat ik de liefde voor theater van hem erfde wist ik niet. Als ik vijf keer speelde, zat hij wel vijf keer op de eerste rij, maar het was pas jaren na zijn dood en na een optreden in Nieuwerkerken dat ik ontdekte dat mijn vader zelf ook toneel speelde. Dat deed hij blijkbaar zelfs in het geheim tijdens de oorlog. Ik lijk dus meer en meer op hem, maar dat besef ik zelf als ik net als hem met mijn handen zit te prutsen”, lacht hij.
“Het toneelstuk zit na al die opvoeringen ook volledig in mijn vel. Ik ben er vast van overtuigd dat mocht ik dement worden, deze tekst nog altijd over mijn lippen zal komen.” Hoe lang dit toneelstuk nog opgevoerd wordt, is niet duidelijk. “We dachten oorspronkelijk aan tien keer, maar toeren intussen al vijf jaar en stonden zo al in Bredene en Hasselt, tal van culturele centrums, scholen en zelf eens in een huiskamer. Geweldige ervaring was dat.” Stilaan rijpt wel al een plan voor iets nieuw. “Maar dat is nog niet erg concreet”, klinkt het. Voorstelling zondag om 19.00 uur in het parochiecentrum van Burst. Kaarten kosten 7 euro.
